نامه: کجاست و کی میرسد؟
جمعه, ۱۷ فروردين ۱۳۹۷، ۰۵:۰۶ ب.ظ
سلام نازنین!
چند دقیقه وقت بگذار، بخوان این تقریرِ اقرارگونه را.
نه اینکه آشِ دهنسوز باشیم. خیر! اصلاً و ابداً، حتی بهتر است بگوییم: حاشا و کلّا!
در دستهبندی بندههایش، یحتمل خدا سپرده است که فرشتگان ما را ذیل «بنجلها و تهماندهها» قرار بدهند.
بیخاصیت و بهدردنخور بودن یک طرف، خطاکار بودن و معصیتکاری هم یک طرف. اینها را گفتم که خیال نکنی روی «خودمان» حساب ویژهای باز کردهایم. خودمان هیچ چیز برای عَرضه نداریم، دینداریمان زپرتی و غمسور است. حساب کتاب ما توی پارادایم «کَرَم» است.
لذا وهم و خیالمان این است که وعدههای نصرت و گشایش از طرف خدا منحصر در بندگان وی-آی-پی و فِرست-کلاس نیست. خدا حتی پاپتیها و فلکزدهها را هم ناامید رها نمیکند. شاید گوشمالی بدهد، بِچِلانَد، ولی ضجه که بزنی میبینی روزگار شل شد، گشاد شد، فَرَجی در کار حاصل شد.
حالا اینکه این صحبتها چقدر پایه و اساس دارد، و چقدر درستاند را باید اهل فناش بگویند. ولی فیالحال دل ما به همین خیالها خوش است.
آیهی زیر احتمالا بیشتر مربوط به جامعه و اجتماع است ولی بگذار فکر کنم که توی همین مصیبتهای فردی هم کاربرد دارد. بگذار خیال کنم حالا که هی با خودم میگویم «پس دست خدا کو؟» جوابش این باشد که «همین نزدیکی». بگذار دل بچه خوش باشد.
البته شما --بر همان سبیل سابق-- دعا بفرما. دعای اهل محبت بلا بگردانَد!
چند دقیقه وقت بگذار، بخوان این تقریرِ اقرارگونه را.
نه اینکه آشِ دهنسوز باشیم. خیر! اصلاً و ابداً، حتی بهتر است بگوییم: حاشا و کلّا!
در دستهبندی بندههایش، یحتمل خدا سپرده است که فرشتگان ما را ذیل «بنجلها و تهماندهها» قرار بدهند.
بیخاصیت و بهدردنخور بودن یک طرف، خطاکار بودن و معصیتکاری هم یک طرف. اینها را گفتم که خیال نکنی روی «خودمان» حساب ویژهای باز کردهایم. خودمان هیچ چیز برای عَرضه نداریم، دینداریمان زپرتی و غمسور است. حساب کتاب ما توی پارادایم «کَرَم» است.
لذا وهم و خیالمان این است که وعدههای نصرت و گشایش از طرف خدا منحصر در بندگان وی-آی-پی و فِرست-کلاس نیست. خدا حتی پاپتیها و فلکزدهها را هم ناامید رها نمیکند. شاید گوشمالی بدهد، بِچِلانَد، ولی ضجه که بزنی میبینی روزگار شل شد، گشاد شد، فَرَجی در کار حاصل شد.
حالا اینکه این صحبتها چقدر پایه و اساس دارد، و چقدر درستاند را باید اهل فناش بگویند. ولی فیالحال دل ما به همین خیالها خوش است.
آیهی زیر احتمالا بیشتر مربوط به جامعه و اجتماع است ولی بگذار فکر کنم که توی همین مصیبتهای فردی هم کاربرد دارد. بگذار خیال کنم حالا که هی با خودم میگویم «پس دست خدا کو؟» جوابش این باشد که «همین نزدیکی». بگذار دل بچه خوش باشد.
البته شما --بر همان سبیل سابق-- دعا بفرما. دعای اهل محبت بلا بگردانَد!
"تنگدستی و ناخوشی به آنان رسید و تکانها خوردند تا آنجا که پیامبر و کسانی که همراه او ایمان آورده بودند گفتند پس نصرت الهی کی فرا میرسد؟ بدانید که نصرت الهی نزدیک است."
مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ یَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّـهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّـهِ قَرِیبٌ [بقره 214]