رمضان ۳

اینجا از حال و هوای ماه رمضان خبری نیست. صدای اذان مغرب، عجله مردم برای رسیدن به افطار، صدای دعای سحر تلویزیون، افطار دورهمی، سفره افطاری ساده مسجد، مهمانی و دعوت، و ... فقط در خاطرات چند سال پیش وجود دارند.

معنی ماه رمضان برای ما گرسنگی و تشنگی از صبح تا شب است در حالی که اطرافمان دقیقا همان حال و هوای قبل را دارد. همکارها همچنان راس ساعت ۱۲ حرکت میکنند به سمت کافه‌تریا، قبل و بعدش صدای دستگاه قهوه‌ساز همچنان به گوش می‌رسد. دانشجوها بطری آب در دست رفت و آمد میکنند. خبری هم که از مناجات و دعای سحر و شب قدر و ترافیک قبل افطار نیست.

مثلا امروز که بخواهم بروم داخل شهر برای خرید شلوار کرم رنگ کتان، مردم مثل همیشه کنار پیاده رو مشغول بستنی خوردن هستند.

شب برمی گردم خانه و بساط افطار مثل هر روز ترکیب رویایی نان و پنیر و سبزی و گوجه است. خبری از شام نیست. روزه را با خرما باز میکنیم. بعدش نوبت نان لواش است که هر بار یک تکه اش پنیر و نعناع و گوجه را در آغوش بپیچد. سبز و سفید و سرخ، صحنه‌ی هنرآرایی رنگ‌هاست. و ما هنرخواران روزه‌دار غارت گران سرزمین سفره ایم.

چای و قهوه را در ماه رمضان کامل کنار میگذارم. سردرد روز اول و دوم به همین دلیل بود.

نیم ساعت که از افطار گذشت آبجوش یا میوه دستاویز ماجرا می شوند. و خب البته کاهو جزو لاینفک شب‌های رمضان است. 

غذای سحری یا تخم مرغ است و یا گاهی هیچ. زمان کوتاه بین افطار و سحر فرصت هضم غذای افطار را نمی دهد. همین است که موقع سحر میلی به غذا نیست. یا باید به اجبار چیزی چپاند و یا قیدش را بزنی و به جرعه ای آب بسنده کنیم.

حس میکنم انتهای این متن باز است. مثل اینکه وسط حرف زدن توقف کنی. این چند کلمه را به عنوان پایان متن قبول کنید. دعای قبل افطار فراموش نشود.