هزار وعده خوبان برای ماه شوال
پنجشنبه, ۱۰ خرداد ۱۳۹۷، ۰۲:۵۹ ق.ظ
دو سه سال قبل در طول ماه رمضان وقتی مسیر محل کار به خانه را با زبان روزه رکاب میزدم کنار خیابان چشمم به مغازه های خوراکی فروشی می افتاد.
از بین همه این مغازه ها، نانوایی و قهوه‌خانه بیشتر از بقیه چشمم را میگرفت. البته نانوایی که میگم منظور اون شکل سنتی‌اش که در ایران داریم نیست. اینجا مغازه‌هایی هست که تقریبا ترکیبی بین شیرینی‌فروشی و نانوانی ایران را دارند. یعنی خبری از شاطر و تنور و صف نیست. چند محفظه شیشه‌ای شبیه یخچال قنادی را در نظر بگیرید که داخل نان فانتزی و کلوچه و نان حجیم و گاهی ساندویچ‌های ساده قرار داره!
یعنی در این مغازه شما میتونید موارد زیر را بخرید: چیزهایی شبیه اشترودل، کلوچه، ساندویچ پنیر کاهو (در اندازه ده سانت)، ساندویچ تخم‌مرغ و گوجه، نان باگت و ... . نان‌ها تقریبا در دو نوبت پخت میشند، صبح و ظهر. لذا نان داغ تنوری پیدا نمی کنید.
حالا این مغازه ها علاوه بر محصولاتی گندمی، نوشیدنی قهوه‌ای هم دارند. چند عدد میز و صندلی هم معمولا دارند که داخل مغازه و توی پیاده‌رو میگذارند. مثلا ترکیب مناسبی برای عصرانه میتواند کلوچه و قهوه باشد.
وقتی در طول ماه رمضان از جلوی این مغازه‌ها رد میشدم میگفتم «اگر روزه نبودم الان یک کلوچه و قهوه خودم را میهمان میکردم و روی صندلی کنار پیاده رو لذت عصر را می بردم». بعد به خودم وعده می دادم که خب ایرادی نداره، حالا بعد از ماه رمضان میام و تلافی میکنم.
البته که ماه رمضان هم تمام شد و این جور برنامه ها عملی نشد. یادم افتاد که «هزار وعده‌ی خوبان، یکی وفا نکند». این نوع وعده وعیدها شبیه برنامه هایی اند که قبل از کنکور برای بعد از کنکور میریختیم!
امسال چون می دانم که فریب وعده های خودم را نمی خورم، دست از وعده دادن برداشتم. میدانم چنین هوس‌هایی فریب ذهن روزه‌دار است. با اولین «الله اکبر» اذان مغرب همه‌اش از سرم می‌پرد. با مناعت طبع از کنار قنادی‌ِ قهوه‌فروش عبور میکنم و ذره‌ای اشتیاق به دلم راه نمی دهم.
