وضعیت همچنان سفید

از ۶ سال قبل تقریبا سالی یک بار سریال «وضعیت سفید» را دیده‌ام. تنها سریال ایرانی است که بیش از یکبار دیده ام. البته یکی دو سریال انگلیسی هست با همین رکورد تعداد تماشا شدن.

داستان و ماجرها جوری هستند که آدم اصلا متوجه نمی شود که دارد «فیلم» نگاه میکند. انگار ماجراهای واقعی یک زندگی است. حسی که شخصیت‌ها به من می‌دهند مرا می‌برد وسط ماجرا، غرق می‌کند در حوادث فیلم. انگار دارم تک تک شخصیت‌ها را زندگی میکنم.

شخصیت‌های داستان کاملا باورپذیر هستند، آدم را به همذات پنداری می‌کشانند.

الان هم که ماه رمضان است و چند ساعت در روز را نمی‌توان عملا کاری انجام داد، باز برگشتم به دیدن سریال. همین وضعیت سفید.

برای چند ساعت میروم در باغ گلکارها و کنار مادربزرگه و عموبهروز و امیر دیوونه زندگی میکنم. در وسطش هم بیرون می‌آیم چیزی برای افطار یا سحر آماده میکنم و وقتش که برسد میریزم در خندقِ بلا.