رفیقم میگفت که با تو نمیشه حرف جدی زد. راست هم میگفت. استعداد اصلی من در شر-و-ور گفتن بود. موقع صحبت و مصاحبت، هر چیزی از دید من یک جوکِ بالقوه بود که در زمان مناسب بالفعل میشد.
صد البته اینکه مثل خیلی های دیگه، طنز و جوک و شوخی برای من هم یک جور مکانیزم دفاعی برای دفعِ شرِّ بحثِ جدی بود. بهترین راه برای فرار کردن از زیر بار پاسخگویی چیست؟ شوخی و جفنگ. کافیه که بارها و بارها تمرینش کنید، قاعدتا بعد از مدتی همین چیز میشه جزو استعدادهای برتر شما.
و البته که این پایان ماجرا نیست. ماده و جسم و دنیا و مافیما تعادل را دوست دارند. لذا وقتی که میزان شوخی و جوک در خون شما بالا رفت، کم کم احساس نیاز میکنید به بحث جدی. کم کم از بحث جدی هم لذت می برید. به همین خاطر هم هست که خیلی دوست دارم گاهی قیافه جدی بگیرم و با یک نفر حرف صد من یک غاز و قلمبه سلمبه بزنم. موضوع بحث را مدل سازی ریاضی کنم و با کمک مثال هایی از زیست جانوری و تاریخ معاصر استدلال خودم را به خورد طرف بدهم.
حرفهای طرف مقابل را دسته بندی کنم، از بین دسته ها یکی را انتخاب کنم و با مثال نقض نشان بدهم که این حرف همیشه درست نیست. بعد یک مدل جدید ارائه بدهم که گاهی هم حرف طرف مقابل را پوشش بدهد و هم حرف خودم به کرسی بنشیند. این هم شاید جوری بیماری باشد، شفای مرضای اسلام الفاتحه مع الصلوات.
اگه بخوام مشابهت سازی تاریخی کنم میتونم به این نمونه اشاره کنم که شخصا طرفدار لباس کژوال و راحت هستم. شلوار کتان، کفش راحت، پلیور و غیره. ولی هر از گاهی هوس می کنم شلوار پاچه ای سیاه با خطوط نازک طوسی را بپوشم، پیراهن سفید اتوکرده را بکنم داخل شلوار، کفش های چرمی را واکس بزنم و از یک ظاهر متفاوت لذت ببرم.
گویا ما از خودمون هم خسته میشیم. حالا یا از ظاهرمون یا از اخلاقمون یا از اوضاعمون یا از رفتارمون. همین خستگی از خود، یه انگیزه است برای تغییر. حالا اگه اطراف ما کسایی باشند که مثل آینه بتونند ما را به خودمون نشون بدند قاعدتا زودتر خسته میشیم از این چیزی که هستیم. یکی از کمبودهایی که اینجا دارم همینه. اینکه زود به زود وضع و ظاهر و اخلاق و رفتار کنونی خودم را ببینم و زودتر خسته بشم و زودتر تغییر بدم.
